Another Italy - Rozdział 2

O tak~! I'm back!!!
Amy - dzięki, staram się jak mogę, gdy tylko sięgam po ołówek <3 Co do paringu z Japonią to widziałam już kilka takich opowiadań, ale gdybym je miała teraz szukać... nie, to zdecydowanie zły pomysł >.>
Judith - zajrzę tam ;)
Guren - dzięki za wyrozumiałość. Prawda, robię błędy, ale robię ich też coraz mniej ;) I tak, Integracja zostaje wznowiona <3

A teraz zacny rozdział Another Italy~!

Spędził nad lekturą cały dzień. Strasznie mu się nudziło. Chciał akcji, wrażeń. Tak w ogóle, to kiedy oni ostatnio walczyli przeciwko Aliantom? Tak, trochę za dużo czasu minęło. Wstał z posłania i przeciągnął się. Podszedł do szafy. Szukał czegoś odpowiedniego do założenia, jednak wisiały tu tylko te ohydne mundury w odcieniu błękitu.

 - Puttana – syknął. Feliciano nigdy nie miał nic hmn... militarno-eleganckiego. Nagle na dnie szafy dojrzał pudło. Wyciągnął je i dmuchnął chcąc zetrzeć kurz. Na kartonie widniał symbol jakiejś włoskiej firmy szyjącej mundury. Chłopak otworzył pudło.

 - Ciekawe kiedy on to dostał – zastanowił się. Niby znał każdy dzień z życia Felicino, ale nie pamiętał, by chłopak to dostał. W pudle leżał starannie złożony brązowy mundur. Do kopletu były także czapka i buty. Uśmiechnął się. O wiele bardziej ten strój mu się podobał. Wyją z szafy czarną koszulę i krawat. Założył na siebie marynarkę i zapiął pasek, do którego przyczepił czerwony sznurek. Wciągnął na siebie brązowe spodnie, a na końcu założył czarne, sznurowane, długie do kolan buty na lekkim obcasie. Szybko rozczesał włosy i założył czapkę z fioletowym piórkiem oraz krótkie czarne rękawiczki.

Wyszedł na korytarz.

W tym samym czasie kilka pokoi dalej w salonie urządzonym w dość europejskim stylu siedział Ludwig i Kiku.

 - Jak myślisz, Japan^[1], co my zrobimy z Feliciano? – spytał cicho. Martwił się o Włocha i to nawet bardzo.

 - Przykro mi Doitsu-san^[2], ale sam nie mam pojęcia – przyznał równie zmartwiony Honda.

 - Scheiβe^[3]... co mu sie stało? – spytał sam siebie Ludwig.

W tym właśnie momencie do salonu wszedł Vargas. Beilshmidt prawie nie zakrztusił się pitą właśnie whisky. Trzeba było przyznać, że Feliciano prezentował się teraz lepiej niż w swoim niebieskim uniformie. Na pewno bardziej seksownie, pociągająco, ponętnie i... złowrogo.

 - Nic się nie stało Germania. Po prostu mam dość bycia debilnym dzieckiem, które nic nie potrafi zrobić samo – warknął i przejechał językiem po ustach. Nie zdawał sobie nawet sprawy jak pociągająco wygląda.

Niemcy przełknął ślinkę. Wstał i ruszył do wyjścia z salonu. Jednak gdy chciał przekroczyć próg poczuł na policzku ból. Dotknął go i odkrył, że ręce są umazane w krwi. Spojrzał na osobę obok. Feliciano ściskał w jednej dłoni nóż wojskowy.

 - Italien...

Włoch uśmiechnął się złowróżebnie

 - Wiesz, Germania, nie pozwoliłem ci wyjść – szepnął mu do ucha nie przemarzając się obecnością wstydliwego Hondy – Zapamiętaj tą lekcje.

 - Feliciano... – szepnął.

 - Mów mi Luciano – odparł i wyszedł z salonu zostawiając oniemiałe nacje.

Im dużej przebywał w tym domu tym bardziej się nudził. Nic się tu nie działo. Wszedł do kuchni i rozkazał młodej Japonce zrobić mu makaron Gnocchi i sos Boloneze z chili i kawałkami mięsa. Uwielbiał pastę, ale lubił ją trochę urozmaicać.

Szlag go jasny trafił gdy kobieta postawiła przed nim Spaghetti z sosem Neapoli posypanym serem. Okey, lubił i taką pastę, ale poprosił (albo raczej rozkazał) o coś innego. Nie miał ochoty wrzeszczeć na nią. Zjadł po czym zaczął tłumaczyć jak nazywają się poszczególne makarony i jak przyrządzą się różne sosy. W sumie, był zadowolony, że uświadomił kolejnym kretynom różnicę w paście.

Trochę sobie urozmaicił dzień, jednak dalej mu się nudziło, a zbliżał się wieczór. Postanowił odwiedzić obóz swoich chłopców. Obóz Włochów znajdował sie około 250 metrów od posiadłości Hondy. Szybko przeszedł ten kawałek i wszedł do obozu generała.

 - Buonasera^[4] – przywitał się i usiadł na składanym krześle przed stołem. Leżała tam mapa i różne figórki przedstawiające samoloty, statki i żołnierzy; w różnych kolorach. Wszystkie leżały w miejscach gdzie łatwo było by uciec.

 - Buonasera Mr. Italia^[5] – odparł generał - Co cię tu sprowadza? – spytał. Vergas rzadko zaglądał do namiotu generała, gdyż pokładał w nim wszystkie swoje nadzieje i wierzył, że jego taktyki są dobre.

 - Chciałbym byśmy trochę tu pozmieniali – powiedział – Po pierwsze masz zmienić pozycję naszych statków i samolotów z numer 2 na 5. Żołnierze mają udać się na pozycje 16.

 - To bardzo ryzykowne posunięcie Mr. Italia – zauważył mężczyzna.

 - Wiem – powiedział ze złowróżebnym uśmiechem – Ale nasi przeciwnicy się tego nie spodziewają. Mamy przewagę.

 - Si ser^[6] – mężczyzna pochylił głowę w geście szacunku – Czy uzgodniłeś to już z Mr. Germania i Mr.Giappone?

 - Nie – odparł szczerze – Ale nie muszą o tym wiedzieć. Zresztą, niech się nie wtrącają. Mam kilka pomysłów, a oni mi będą tylko przeszkadzać.

 - Si ser!

 Nadszedł kolejny dzień. Ludwig i Kiku wsiedli na statek i czekali na ostatnie państwo. Jednak gdy na zegarze wybiła 9:30 – godzina wypłynięcia – Włoch nadal nie było. Niemcy i Japonia zaczęli się poważnie martwić brakiem młodszego Vergasa. Na mostku odnaleźli generała Włoch.

 - Entschuldigung^[7] gdzie jest Italien? – spytał

 - Mr. Luciano wyleciał cztery godziny temu – odparł mężczyzna.

Pozostałe państwa Osi zdziwiły się. Dziwnie im brzmiało imię „Luciano” gdy mówiło się o Włochach. Ale jeszcze bardziej dziwił ich fakt, że chłopak wstał wcześniej od nich i... czy jego generał właśnie powiedział, że chłopak wyleciał?

 - Jak to? – zdziwili się.

 - Mr. Luciano wyleciał z Tokyo o 5:30 i udał się w stronę Chin – powiedział generał.

 - Dlaczego nic nam nie powiedział? – spytał ponownie Ludwig.

 - Powiedział, że nie musicie tego wiedzieć, Mr. Germania – odparł spokojnie włoski generał.

Zrezygnowane nacje udały się w stronę pokładu. Co mieli robić skoro Włochy już wyleciał?

Gdzieś nad morzem japońskim Luciano leciał swoim pięknym myśliwcem Macchi MC.205. Za nim podążały dwa bombowce i kilka Reggiane Re.2000^[8]. Vergas z wielkim diabolicznym uśmiechem trzymał stery samolotu. Uwielbiał latać i robić powietrzne akrobacje, jednak teraz po prostu leciał, gdyż wiedział, że musi oszczędzać paliwo. Spokojnie myślał nad strategią jaką powinni zastosować.

Anglia usiadł przy stole i podniósł do ust filiżankę wypełnionym drogocennym napojem. Dawno nie było tu, w Chinach gdzie serwowano jedną z najlepszych herbat. Wczoraj Yao wyjechał na chwilę do Pekinu, ale miał wrócić za trzy dni, więc Arthur i jego wychowanek nie martwili się. Było tu niezwykle spokojnie i swojsko od jakiegoś czasu. Jednak... czuł teraz jakiś wewnętrzny niepokój. Jakby jakaś chmura burzowa się zbliżała. Spojrzał w dal. Na błękicie nieba zobaczył kilka czarnych plamek...

Podniósł do oczy lornetkę.

 - Holy shit^[9] – przeklął i pobiegł w stronę namiotu Ameryki.

 - Alfred! – krzyknął wybudzając chłopaka z popołudniowej drzemki.

 - Iggy, nie wrzeszcz tak – jęknął młodszy na tą niespodziewaną pobudkę.

 - Axis^[10] – powiedział krótko Kirkland, a Jones od razu wstał.

 - Który? – spytał rzeczowo.

 - Są jeszcze za daleko, ale mają myśliwce i bombowce.

Ameryka i Anglia natychmiast opuścili namiot. Co rusz krzyczał ktoś rozkazy. Po kilku minutach całe wojsko było gotowe. Młodsze państwo chwyciło za lornetkę i spojrzało w stronę nadlatującego wroga.

 - Besensu mnie obudziłeś Iggy – powiedział z wyrzutem.

 - What? – zdziwił się Kirkland

 - To tylko Włochy...

 - Eh... a ja się martwiłem, że to Niemcy – powiedział ze skruchą w glosie. Było mu trochę głupio, że z takiego powodu obudził wychowanka.

 - Pewnie nawet nie zaatakują – mruknął młodszy – ale lepiej być czujnym – powiedział już ciszej. Tak, coś wisiało w powietrzu.

         Niemcy i Japonia także postanowili wylecieć i zatrzymać południowca. Martwili się o Feliciano... albo raczej Luciano jak go zaczęto nazywać.

         Kiku użył myśliwca Kawasaki Ki-102, a Ludwig Messerschmitta P.1101.

„Italien co się z tobą dzieje?” – pomyślał Ludwig. Miał wrażenie, że tego Włochy stać na więcej. Codziennie prosił o to by Vargas spoważniał i zmądrzał. Teraz trochę żałował swojej decyzji, bo nie wiedział co Luciano mógł zrobić.

Alfred i Arthur ledwo usunęli się gdy jedna z bomb trafiła w namiot

          - Co do... – nad ich głowami przeleciał jeden z myśliwców, a po chwili usłyszeli serię strzałów.

 - Co tu się do cholery dzieje – spytał sam siebie Ameryka. Od kiedy to Włosi atakowali z takim zacięciem i taką taktyką. Ich ludzie nie mogli się nawet nigdzie schować.

          - Alfred! – krzyknął Kirkland by jego głos dotarł do Ameryki pomimo strzałów – Musimy się... poddać – oboje tego nie chcieli, ale co mogli zrobić. Włochy, tak, WŁOCHY ich rozgromił. Amerykanin niechętnie się zgodził. Wiedział, że z pomocą Angli spokojnie uciekną, a potem sprowadzą posiłki.

Gdy oddziały aliantów wywiesiły białą flagę, tak charakterystyczną wcześniej dla Feliciano, bombowce zaprzestały ataku. Samoloty zaczęły lądować. Wtedy jakiś nierozważny Amerykanin wystrzelił z armatki i trafił w jeden z myśliwców. Silnik Macchi zaczął się palić. Gdy samolot był tuż przy ziemi, pilot otworzył kokpit i wyskoczył tuż przed wybuchem maszyny.

Gdy kurz, który powstał podczas wybuchu trochę opadł, Anglia i Ameryka mogli zobaczyć rozmazaną sylwetkę młodego Vargasa.

 - Buongiorno^[11]forza alleata^[12] – przywitał się cień.

Alfred i Arhur uśmiechnęli się do siebie. Mimo, że jeden z ich żołnierzy wykazał się niekompetencją to teraz mieli szansę złapać Włochy. Jednak ich zdziwienie nie miało granic, gdy kurz całkowicie opadł. Feliciano wyglądał... inaczej. Różowe oczy, które teraz wpadały lekko w czerwień, szalony uśmiech i brązowy mundur.

 - Who are you? – warknął Amerykanin. To przecież nie mógł być ten głupek Włochy.

 - Il mio nome e Luciano Vargas^[13] Sono un Italia^[14] – odparła postać – Ale po co te uprzejmości skoro mnie znacie. To wasz koniec.

 - „Japan słyszysz mnie?” – spytał Niemiec przez głośnik.

 - „Hai, Doitsu-san„ – odparł Kiku.

 - „Widzisz to samo co ja?” – spytał gdy na horyzoncie zaczął majaczyć czarny dym.

 - „Hai! Też się martwię” – przyznał po chwili.

         Pomimo braku ludzi ruszyli w stronę brzegów Chin.

1 – Japan niem. Japonia (różni się od angielskiego Japan tym, że nie czyta się tego „dżapan”, a „japan” tak jak się pisze)

2 – Doitsu jap. Niemcy. Końcówka „-san” to oznaka szacunku.

3 – Scheiβe niem. Cholera (czyt szajze)

4 – Buonasera wło. dobry wieczór

5 – Mr. Italia wło. Panie Włochy

6 – Si ser wło. Tak jest

7 – Entschuldigung niem. Przepraszam (w sensie angielskiego „excuse me”)

8 – tak jak Mecchi MC.205, Reggiane Re.2000 jest jednym z włoskich myśliwców produkowanych podczas IIWW

9 – Holy shit ang. O cholera

10 – Axis ang. Oś

11 – Buongiorno wło. dzień dobry

12 – forza alleata wło. alianci

13 – Il mio nome e Luciano Vargas wło. Nazywam sie Luciano Vargas

14 – Sono un Italia wło. Jestem Włochami